Dag 5: Newport - Reedsport

Vanochtend werden we wakker met typisch Oregon kustweer: mistig. We wilden naar een vuurtoren, maar dat had met de mist niet zo veel zin. Eerst dus maar rustig ontbijten. Heerlijk die gebakken aardappeltjes op de vroege morgen! En lekker een kaasomelet. Ik spuug niet op een Amerikaans ontbijtje. Opgeruimd tiepje als ik ben gooide ik het afval netje in een schattig afvalbakje, tot zus me er fijntjes op wees dat dat een olielampje was.

En toen gingen we weer onderweg. Eerst naar Cape Perpetua.  Het idee was om daar een wandeling te maken met vele uitzichtpunten. Gezien de mist kozen we een andere wandeling, naar een grote boom. Erg mooie wandeling, en een erg grote boom.

Daarna gingen we naar Heceta Head Lighthouse.

Ook hier moesten we weer aan de wandel om deze te bereiken. Weer een erg mooi wandeling. De mist gaf het uitzicht een mysterieus tintje.

Toen we weer op de weg langs de kust rijden zagen we een advertentie voor dunebuggies. Dat leek ons wel wat. Je kon kiezen tussen sightseeing of thrillride. Zus en ik zijn van die thrillseekers dus we kozen voor de laatste. We hadden weer vreselijk mazzel, er was plek op de volgende rides, die na een half uurtje vertrok.
We werden helemaal ingesnoerd, kregen een soort van skibril op en alle spullen moesten in een afsluitbare zak. Het gebied is prachtig, hoge duinen afgewisseld door bossen en meren. Een gedeelte van het park is gereserveerd voor off the road voertuigen.
De ride was buitengewoon spectaculair. Je ging heel hard, de steile duinen op en dan weer met een noodvaart heuuul steil naar beneden. Soms werd er gestopt op een hoge duin en vertelde de chauffeur over de omgeving. Niet echt ecologisch verantwoord, maar wij vonden het heel erg spectaculair. Ik moet bekenden dat er door sommigen is gegild en vreselijk hard gelachen. En ik geloof dat niet al mijn organen nog op de originele plek zitten.

(niet mijn meest charmantste outfit, maar het voorkwam dat er zand op plekken kwam waar je dat niet wil hebben, en ik ben onherkenbaar :)).

Daarna hebben we onderdak gezocht. Dat werd dus in Reedsport. Dat is verder niks, maar we kwamen er een hotel tegen toen onze dag er op zat. We vroegen in het hotel welk restaurant ze aanbevolen en dat werd The Lighthouse, het beste restaurant van heel Reedsport. En zoals gebruikelijk wordt dit weer een vreemd verhaal. Allereerst hadden we vreselijk veel mazzel dat we een tafel hadden. Na ons moesten de mensen best lang wachten.
We hadden een jonge, onervaren serveerster. Het arme kind maakte een zooitje van het openen van onze fles wijn. Dit resulteerde in vlekken in mijn vest. Ik raakte in gesprek met de eigenaresse en vertelde over onze rondreis. Ze hoorde ook over mijn vestje. Ze nam het mee naar achteren om het schoon te maken. Ondertussen hadden we heel leuk contact met haar. Toen we de rekening vroegen, vertelde de serveerster dat we niks hoefden te betalen.  Ik ben naar de eigenaresse gelopen om te vertellen dat dat toch echt niet nodig was (We hadden best een dure fles wijn en uitgebreid gegeten). Zij zei dat ze ons een hele fijne roadtrip wenste en alleen maar positieve ervaringen gunde in Amerika. Hoe lief is dat!!!! Na een typische Amerikaanse hug en een flinke fooi voor de arme serveerster zijn we weer richting het hotel gelopen.
Nu drinken we nog een afzakkertje en kijken tv. Helemaal gezellig!

(de zeehonden die hier overal liggen te blaffen).